زمین خوردن و کنترل پاسچرال در سالمندان با عیوب انکساری چشم

اهداف: عیوب انکساری چشم که شامل نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم است، از مهم ترین اختلالات چشم در سرتاسر دنیا است. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد اختلال بینایی می تواند منجر به زمین خوردن سالمندان شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تأثیر اختلال بینایی حاصل از عیوب انکساری چشم بر شیوع زمین خوردن و کنترل پاسچرال سالمندان بود. مواد و روش ها: سالمندانی که برای معاینات چشم پزشکی به درمانگاه شهرداری منطقه 9 مراجعه کرده بودند، توسط همکاران اپتومتریست باتجربه تحقیق (با استفاده از چارت اسنلن و افتالموسکوپ) مورد معاینات چشم پزشکی قرار گرفتند. در صورت تمایل افراد برای شرکت در مطالعه پس از کسب موافقت آگاهانه، اطلاعاتی در مورد سن، جنسیت ابتلا یا عدم ابتلا به بیماری های چشمی خاص، تاریخچه جراحی چشم و سابقه زمین خوردن طی 12 ماه گذشته توسط پرسش نامه جمع آوری شد. براساس نتایج غربالگری بینایی انجام شده در این سالمندان 77 سالمند مبتلا به عیوب انکساری چشم شامل: 19 فرد دوربین (سن 5/85±67/47 سال)، 22 نفر آستیگمات (سن 5/60±70/32 سال) و 36 نفر مبتلا به آستیگماتیسم همراه دوربینی (سن 7/69±69/78 سال) و 23 سالمند (سن 29/29±70/5 سال) بدون هیچ اختلال بینایی خاص وارد مطالعه شدند. 70درصد شرکت کنندگان خانم و 30درصد مرد بودند که از نظر سابقه زمین خوردن و کنترل پاسچرال موردبررسی قرار گرفتند. برای بررسی کنترل پاسچرال از آزمون برخیز و برو (tug) استفاده شد. از افراد خواسته می شد از صندلی بلند شوند، در یک مسیر 3 متری مستقیم راه روند، سپس بازگردند و دوباره روی صندلی بنشینند. زمان پیمودن این مسیر توسط افراد به ثانیه ثبت می شد. آزمون های آماری شامل: تحلیل واریانس برای مقایسه بین گروه ها از نظر کنترل پاسچرال و آزمون خی-اسکوئر برای مقایسه شیوع زمین خوردن هریک از گروه های مبتلا به عیوب انکساری نسبت به گروه کنترل سالم بود. یافته ها: از جامعه سالمندان موردبررسی در این تحقیق 23درصد (23=n) در گروه سالم، 19درصد (19=n) دچار دوربینی، 22درصد (22=n) مبتلا به آستیگماتیسم و 36درصد (36=n) دوربین با آستیگماتیسم بودند. 70درصد شرکت کنندگان خانم و 30درصد مرد بودند. شیوع زمین خوردن در گروه های سالم، دوربین، آستیگمات و دوربین با آستیگمات به ترتیب عبارت بود از: 15/8، 26/1، 22/7 و 38/9. با وجود اینکه شیوع زمین خوردن در افراد مبتلا به عیوب انکساری چشم نسبت به گروه کنترل بدون اختلال بینایی بالاتر نشان داده شد، اما نتایج آزمون خی-اسکوئر نشان داد بین گروه ها تفاوت معنی داری از نظر شیوع زمین خوردن وجود ندارد (0/25=p). همچنین نتایج تحلیل واریانس نیز نشان داد آزمون برخیز و برو (آزمون کنترل پاسچرال) نتوانست تفاوتی را بین گروه ها نشان دهد (0/64=p). نتیجه گیری: اختلال بینایی حاصل از عیوب انکساری چشم در سالمندان منجر به افزایش زمین خوردن آنها نشد. علاوه براین، نتایج آزمون tug نتوانست اختلال تعادل را در این افراد نشان دهد؛ ازاین رو، مطالعات بیشتری در زمینه ارزیابی کنترل پاسچرال با دستگاه های پیشرفته تر و درنظرگرفتن عوامل خطرساز دیگر لازم است تا عوامل تعیین کننده در زمین خوردن سالمندان با عیوب انکساری چشم بهتر مشخص شود.